مهدی طارمی مثل علی دایی و علی کریمی - مجله کوروش بزرگ

مهدی طارمی با گلزنی مقابل لیورپول بار دیگر پتانسیل و استعداد خود را به رخ کشید و حالا می توان انتظار داشت راهی که علی کریمی می توانست برود و نرفت و دایی فرصتش نیافت را طارمی طی کند.

طارمی هم جدیت علی دایی را دارد و هم خونسردی و بی خیالی علی کریمی را. همانطور که وقتی لَخت و با شانه های افتاده لی لی کنان در زمین می دود و به یکباره با یک استارت مهیب همه مدافعان مقابلش را شوکه می نماید. همانطور که وقتی نرم می دود قادر است در کسری از ثانیه با یک گام بلند تبدیل به یک موشک غیر قابل ردیابی گردد. یک مهاجم موذی که تکلیف مدافع روبرویش را با خود روشن نمی نماید. همانطور که سرخوشانه در منطقه آفساید دفاع لیورپول برای خود می چرخید و به یکباره با یک استارت قوسی شکل، خود را به تیر یک می رساند.

پر بیراه نیست اگر مهدی طارمی را از نظر سبک بازی یک مهاجم خاص در تاریخ فوتبال ایران بدانیم. قدیمی ترها شاید نظیر بازی او را در هنرنمایی های حمید علیدوستی دیده باشند. یک مهاجم همه کاره که هم در محوطه جریمه خوب است و هم بیرون از آن. مهاجمی که قاعده مند بازی نمی نماید و همین خصلت برگ برنده او در فوتبال اروپا بوده است. ژن فوتبال خلاقانه جنوبی را با خود به اروپا برده و خوب می داند که به وقتش چگونه محاسبات مدافعان حریف را به هم بریزد.

ما سال ها محروم بودیم از هنر فوتبافهرست های که حرفه اصلی شان فوتبال نبود اما دلنواز و چشم نواز بازی می کردند و حالا پسری را در تاکتیکی ترین زمانه فوتبال ایران و جهان داریم که می تواند برای زمان هایی هر چند کم، ما را از قید فوتبال محصور شده در دستورات تاکتیکی و فوتبال مدرسه ای روی کاغذ آمده رها کند و نشان مان دهد که هنوز هم می توان شور فوتبالی از نوع شوری که فوتبال دهه شصت به ما می داد را در ساق ها و دویدن ها و جوش و خروش هایش ببینیم. حتی اگر دم دروازه گاهی توپ را به جایی می زند که نباید اما خوب می دانیم که او شبیه ترین فوتبافهرست به نسل سوخته دهه شصت است که برخلاف آنها که هنرشان فقط روی سکوهای سیمانی امجدیه و آزادی و یا پای تلویزیون های سیاه و سفید دیده می شد، می توان هنرش را از قلب اروپا و از بالاترین سطح فوتبالی جهان در لیگ قهرمانان مشاهده کرد.

وقتی علی دایی دروازه میلان را در کورس با پائولو مالدینی باز کرد و با مشت های گره نموده و فریادهایش سن سیرو را خاموش کرد فکر می کردیم که چه سال ها باید بگذرد تا مادر دهر، فرزندی چون او بزاید. کسی که دروازه تیم های بزرگ اروپایی را باز کند. وقتی علی کریمی دروازه راپیدوین را در اولین بازی خود در لیگ قهرمانان باز کرد و فقط به زدن لبخندی به اسم شادی گل کفایت کرد از این همه خونسردی و بی خیالی و اعتماد به نفس او به وجد آمدیم و به انتظار قرار گرفتن نامش در فهرست بازیکنان برتر سال جهان نشستیم.

حالا یکی را داریم که هم دایی است و هم کریمی. هم تشنه موفقیت و هم خونسرد و با اعتماد به نفس. پس بیراه نیست که برای روزهای بهتر و پیراهن های خوشرنگ تر به تن طارمی به انتظار بنشینیم.

منبع: ورزش سه