سحرگاهی لاکچری تلویزیون، از فرم عجیب و غریب برنامه های سحرگاهی تا تکرار ناموفق برنامه های افطار - مجله کوروش بزرگ

گروه فرهنگ و هنر خبرنگاران- تا همین چند سال پیش اغلب مردم اوقات سحرگاهی خود را در ماه مبارک رمضان با برنامه های رادیو سپری می کردند. بسیاری از مردم طی سال ها با برنامه های رادیویی در اوقات سحرگاهی انس گرفته اند تا اینکه چند سال پیش فرزاد جمشیدی با برنامه سحرگاهی اش در شبکه یک سیما، پای بخش قابل توجه ای از مردم را به برنامه سحرگاهی تلویزیون باز کرد.

این برنامه سحرگاهی که خیلی زود توانست مورد پسند مخاطبانش قرار گیرد از دو ویژگی خاص تبعیت می کرد، یکی مربوط به دکور ساده و در عین حال دلنشین برنامه بود که در لوکیشنی کوچک فضای گرم و صمیمی را برای مخاطبان سحرگاهی تلویزیون فراهم نموده بود و دوم آنکه سازندگان این برنامه به خوبی مطلع بودند که در دقایق نزدیک به اذان صبح، مخاطبان نه وقت کافی و نه حوصله زیادی برای تماشای برنامه ای پر ریتم با آیتم های متنوع دارند و برنامه سحرگاهی شبکه یک سیما را با ساده ترین شکل ممکن و با تکیه بر فن بیان مجری برنامه در زمانی کوتاه به روی آنتن می بردند.

تا اینکه فراوری و پخش این برنامه بنا به دلایل متعددی متوقف شد و طی دو سه سال اخیر بعضی شبکه های تلویزیون هم مشغول فراوری ویژه برنامه سحرگاهی شده اند منتها با شکل و شمایلی متفاوت نسبت به برنامه فرزاد جمشیدی.

دو سه برنامه شاخص سحرگاهی که این شب ها روی آنتن شبکه های مختلف سیما می رود همگی از یک ساختار شبیه به هم پیروی می نمایند. درست مانند برنامه های قبل از افطار شبکه های مختلف که همگی از یک فرم و محتوا تبعیت می نمایند. از یک سو پیروزیت برنامه ماه عسل احسان علیخانی با آن ایده مرکزی درخشانش در ارتباط با روایت هایی خاص از زندگی آدم های معمولی آنقدر برای مخاطبان جذاب بود که در سال های پس از آن بار ها در برنامه های مختلفی که پیش از افطار از آنتن شبکه های مختلف تلویزیون پخش شد، همین ایده به شکل های مختلف تکرار شد.

البته که تکرار یک ایده به خودی خود امری مذموم نیست، بلکه مهم ایجاد فرمی جدید و تقلید نکردن از نمونه های پیروز است که باید گفت اغلب برنامه های قبل از افطار شبکه های مختلف صرفا مقلد های تنبلی در این خصوص محسوب می شوند و سازندگان این برنامه ها بجای آنکه مبنای رقابت را در خلاقیت برنامه سازی قرار دهند، تمام تمرکز خود را بر حجیم بودن دکور برنامه و پرداخت هزینه برای وایرال کردن آیتم های برنامه در فضای مجازی گذاشته اند.

متاسفانه باید گفت برنامه های سحرگاهی تلویزیون هم به همین سمت و سو آمده است و دیگر خبری از برنامه ای دلنشین با دکوری ساده و گرم که سرشار از فضای روحانی سحرگاهی باشد در صداوسیما نیست. چند برنامه شاخص سحرگاهی تلویزیون هم همان مسیری را می فرایند که برنامه های تقلیدی دم افطار می فرایند و جای هزار تاسف است که بعضی از این برنامه های سحرگاهی تمرکز خود را می گذارند تا با ساخت دکوری گران قیمت و در عین حال عجیب و نامنوس با فضای سحرگاهی مخاطبان خود را به نوعی غافلگیر نمایند و از فردای آن روز با تیتر رمزگشایی از دکور منحصر به فرد برنامه ... در فضای مجازی وایرال شوند تا شاید به تعداد مخاطبانشان افزوده شود فارغ از آنکه مخاطب سحرگاهی تلویزیون بیشتر دنبال فضای معنوی برنامه است تا زرق و برق عجیب دکور برنامه.

از سوی دیگر اینچنین برنامه ها بدون هیچ استراتژی نسبت به فراوری و پخش چندین آیتم شامل شعرخوانی، سخنرانی، قصه خوانی و... در دقایق مانده به اذان صبح اقدام می نمایند و چنان ریتم برنامه سحرگاهی را بالا برده اند که انگار قرار است هیجان کاذبی برای مخاطبان سحرگاهی ایجاد نمایند.

نکته جالب تر این برنامه ها به پوشش شبیه به هم مجری ها بر می شود، درست مانند برنامه های پیش از افطار که بجز یکی از برنامه هایی که مجری اش لباس روحانیت بر تن دارد مابقی با تقلید از پوشش احسان علیخانی در ماه عسل، کت و شلوار های رنگی و متنوع، مو های ژل زده و با پوششی کاملا متفاوت نسبت به آنچه که از این مجری ها در برنامه های دیگر مشاهده می شود در ماه رمضان روی آنتن ظاهر می شوند.

نکته دیگر آنکه بعضی از برنامه های سحرگاهی با انتخاب نامناسب مجری برای اجرای برنامه به کم مخاطب تر شدن آن هم یاری می نمایند بطوری که یک شاعر که با ظاهر درویش مسلکش سالیان سال است با مخاطبانش ارتباط برقرار نموده را با 180 درجه تغییر ظاهر می دهند و تا آنجا که می شود ظاهرش را به احسان علیخانی ماه عسل نزدیک تر مینمایند تا حداقل بتوانند درصدی مخاطب جذب نمایند که البته در این هدف هم پیروز نشدند.

اما نکته پایانی آنکه، با تامل بیشتر بر این اتفاقات به این نتیجه تلخ و البته تکراری می رسیم که انگار مقداری از پول بیت المال در صداوسیما به حراج گذاشته شده است تا با بی تدبیری مدیران شبکه ها و گماردن برنامه سازان ناکارآمد مثلا ویژه برنامه های لاکچری برای سحرگاهی ماه مبارک رمضان با برآور های نجومی اقتصادی ساخته شود و در آخر هم صرفا یک رزومه ای برای مدیران شبکه و برنامه سازان تازه وارد و نابلد مهیا شود.