میلیاردر های زاغه نشین! - مجله کوروش بزرگ

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران، به نقل از جوان، برخـلاف صحبت های گل محمدی که معتقد است سرمایه گذاری کم در فوتبال سبب شده یک باشگاه زمین تمرین هم نداشته باشد و AFC به ایران میزبانی ندهد، به نظر می رسد مشکل فوتبال با توجه به گردش هزار میلیاردی پول نیست، بلکه اولویت های اشتباه هزینه هاست که بیشتر پول را به سمت پرداخت قرارداد های میلیاردی می برد و به توسعه زیرساخت ها توجهی نمی گردد.

سال هاست از کیفیت پایین زمین های تمرینی و امکاناتی که باید داشته باشند، می نالند و هر چند وقت یک بار که تربیون دست شان می آید از کمبود زیرساخت ها گلایه می نمایند. آخرین آن سرمربی پرسپولیس است. یحیی گل محمدی که دیروز در حاشیه تمرین قرمز ها به قول خودش سفره دلش را جلوی میکروفون رسانه باز کرد و به بهانه اینکه کنفدراسیون فوتبال آسیا به ایران میزبانی لیگ قهرمانان و انتخابی جام جهانی را نداده است، از فدراسیون فوتبال تا وزارت ورزش را از زیر انتقاداتش گذراند و برای مدیران نسخه پیچید که باید بیشتر سرمایه گذاری نمایند تا اتفاقات امروز تکرار نگردد.

او گفته است: باید کار و سرمایه گذاری کنیم و به باشگاه ها امکانات بدهیم. ما مشکل زمین تمرین داریم. باید تیم هایی که قرار است در لیگ قهرمانان آسیا بازی نمایند زمین استاندارد داشته باشند، اما از نظر امکانات خیلی ضعیف هستیم و نباید انتظار داشته باشیم به ما میزبانی بدهند. همین الان تیم های لیگ رجحان ما هتل ندارند، حتی زمین مسابقه خوب هم نداریم، چه برسد به زمین تمرین. باید به خودمان و شرایطی که وجود دارد نگاه کنیم. ما زمین تمرین هم نداریم چه برسد به اینکه بخواهیم میزبانی بگیریم.

قرارداد حرفه ای، امکانات آماتور

صحبت های گل محمدی البته حرف خیلی از اهالی فوتبال است. اینکه 20 سال است لیگ ایران در اسم حرفه ای شده، اما در عمل آماتور است، حقیقت تلخی است که همیشه بسیاری از افرادی که در باشگاه ها یا فدراسیون مسئولیت گرفته اند، سعی نموده اند برای اینکه ناکارآمدی شان به چشم نیاید، از کنار آن بی تفاوت بگذرند. اینکه لیگ یک کشور و باشگاه های آن پسوند حرفه ای داشته باشند، اما از داشتن یک زمین تمرین محروم باشند و هر روز از این سر شهر به آن سر شهر دنبال یک زمین جدید برای تمرین بچرخند، بدون شک یکی از معضلات اصلی فوتبال است و به خوبی گویای کمبود های اساسی در توسعه زیرساخت های باشگاه های کشور است.

همه تیم ها کم و بیش با این مشکل روبرو هستند و کمتر باشگاهی در لیگ ایران را می توان یافت که مربی و بازیکنش دغدغه یک زمین تمرین مناسب و کف امکاناتی را که یک باشگاه حرفه ای باید داشته باشد، نداشته باشد و سال هاست که بیشتر باشگاه هایمان با این معضل درگیر هستند.

این در حالی است که وقتی 20 سال پیش لیگ ایران حرفه ای شد و اولین دوره لیگ برتر سوت شروع آن زده شد، یکی از بدیهی ترین کار هایی که باید صورت می گرفت و از باشگاه ها خواسته می شد، داشتن حداقل معیار های حرفه ای در بخش تجهیزات و امکانات بود. باشگاه ها هم عمدتاً دولتی بودند و با توجه به این معیار ها مدیران آن مکلف می شدند در عرض چند سال برای اینکه یک باشگاه واقعی باشند، حداقل زیرساخت های سخت افزاری را که لازمه حضور در یک لیگ حرفه ای است فراهم نمایند. البته در یک دهه گذشته بعضی باشگاه های صنعتی در این زمینه پیشگام بوده اند و از امکانات نسبتاً خوبی برخوردارند، اما بیشتر باشگاه ها که عمدتاً دولتی هستند، چنین شرایطی را ندارند.

البته این تنها مختص باشگاه ها و مدیران دولتی که وارد فوتبال شده اند، نیست و فوتبال ملی هم تا همین دو سال پیش وضعیتی بهتر از باشگاه ها نداشت و هنوز فراموش ننموده ایم که کارلوس کی روش برای پیدا کردن یک زمین مناسب برای تمرین تیم ملی کل تهران را گشت. در نهایت، اما با سماجت سرمربی پرتغالی کمپ شماره 2 تیم ملی با یک چمن قابل قبول به بهره برداری رسید تا ملی پوشان از خانه به دوشی خلاص شوند. اینکه تیم ملی در حال حاضر یک زمین تمرین خوب در اختیار دارد را نباید به پای مدیران نوشت و بیشتر باید آن را میراث سرمربی پرتغالی دانست که برایمان به یادگار گذاشته است.

پول هست، اما مدیریت نیست

هم مسئولان باشگاهی و هم فدراسیون فوتبال، زیرساخت های ضعیف تمرینی و استادیومی را به بی پولی ارتباط می دهند و مدعی هستند وقتی خزانه خالی است آن ها با دست خالی نمی توانند زمین تمرین خوب یا دیگر امکاناتی را که از بدیهیات یک فوتبال حرفه ای است فراهم نمایند و با سرمایه گذاری که در حال حاضر در فوتبال می گردد، تیم ها نمی توانند وضعیتی بهتر از این داشته باشند. نکته ای که دیروز گل محمدی هم به آن اشاره نمود و گفت که باید بیشتر پول وارد فوتبال گردد.

اما آیا واقعاً پول در فوتبال آنقدر کم است که یک باشگاه نمی تواند یک زمین تمرینی مجهز داشته باشد! گردش بیش از هزار میلیاردی سالانه ای که باشگاه های دولتی در کشور دارند به خودی خود گویای این است که در فوتبال پول کمی هزینه نمی گردد. هرچند این رقم نسبت به بودجه ای که در کشور های عربی و شرق آسیا هزینه می گردد، عدد کوچکی است، اما با توجه به شرایط مالی ما و آن کشورها، انتظار هزینه کردن مانند رقیبان آسیایی، انتظار معقولی نیست و باید هزینه ای که دولت در فوتبال می نماید در مقایسه با اقتصاد خودمان سنجیده گردد.

در این شرایط بودجه حداقل 200 میلیاردی بعضی از باشگاه های دولتی و صنعتی نشان می دهد که برخلاف صحبت های گل محمدی، اتفاقاً در فوتبال سرمایه گذاری خوبی می گردد، اما اولویت هایی که مدیران چه یک باشگاه و چه یک فدراسیون برای هزینه کرد این بودجه که از بیت المال پرداخت می گردد در نظر می گیرند، سبب شده یکی از مهم ترین فاکتور های یک باشگاه حرفه ای که بحث زیرساخت هاست، مغفول واقع گردد و توجهی به تأمین آن صورت نگیرد.

درد اصلی فوتبال باشگاهی و ملی، پول و سرمایه نیست، وقتی در سطح باشگاهی و فدراسیون 80 درصد بودجه صرف قرارداد های بی ضابطه با رقم های نجومی می گردد، نمی توان انتظار داشت که آن باشگاه برای تأمین امکانات دستش باز باشد و مدیران توسعه زیرساخت ها را که جزو فاکتور های اولیه یک باشگاه است رها می نمایند، به خصوص که در فوتبال ایران هرچند باشگاه ها امکانات حرفه ای ندارند، اما بازیکنان آن دستمزد های حرفه ای می گیرند. قرارداد هایی که در یک سال گذشته تا پنج برابر هم افزایش داشته و حجم زیادی از بودجه را بلعیده است. در صورتی که اگر پول نبود، نباید باشگاه ها با چنین ارقامی با بازیکنان و مربیان قرارداد می بستند. پس پول و بودجه هست، اما وقتی داشتن یک زمین تمرینی اولویت نباشد، آن سرمایه به جیب بازیکن و دلال می رود.

اخبار گروه سایر رسانه ها صرفا بازنشر اخبار سایت ها و خبرگزاری هاست و خبرنگاران هیچ مسئولیتی در قبال آن ندارد.

بازگشت به صفحه رسانه ها